De zonneschilder  MaRf Baarle  Drongen

Drongen heeft er sinds 2018 een wel heel bijzondere inwoner bij: de Zonneschilder, een poëtisch standbeeld van beeldhouwer MaRf. De Zonneschilder stelt een kunstenaar voor die doet alsof hij de ondergaande zon schildert en zo de onvatbare schoonheid van de natuur zich toe-eigent.
Het naamkaartje aan de teen van het beeld is een verwijzing naar het naamkaartje dat bij overledenen wordt omgeknoopt in het mortuarium en een cynische knipoog naar de artistieke dood van een kunstenaar die denkt de pracht van de natuur te kunnen evenaren in zijn eigen kunst. Een poëtisch beeld op een passend idyllisch plekje. Het is een  poëtisch beeld dat stemt tot nadenken over de grenzen van het kunstenaarschap. Het werk stelt een kunstenaar voor in zijn poging zich de onvatbare schoonheid van de natuur toe te eigen door te doen alsof hij de ondergaande zon schildert. Het verbeeldt de onmacht van een artiest om ooit de overweldigende natuurpracht te kunnen evenaren in eigen kunst en de artistieke dood die wordt ingeluid bij kunstenaren die dit toch proberen. Dit wordt gesymboliseerd door het naamkaartje aan de teen van de artiest, zoals bij de overledenen in het mortuarium wordt omgeknoopt.
Het beeld ziet er bij elke belichting anders uit.

Aardsgezind raakt mijn wijsvinger
hemelse snaren aan, beroes ik mij
aan de wijn en de wind, zing ik
uitbundig zwevend in louter lucht.

Oogverblindend vang ik de zon
in het lover van een kerselaar.
Elk woord verbeurd verklaarde tijd,
het roestig hek van goudwaarde.

Voldaan als een worm in het
klokhuis van een blozende appel,
rusten mijn gedachten barrevoets uit
in de schaduw van het tafelblad.

Opkijkend van de pen in mijn hand,
kwijt ik mij aan het volgen van
een vlieg op de rand van mijn glas.
Meer wil ik niet te weten komen.

Opkijkend van de pen in mijn hand,
kwijt ik mij aan het volgen van
een vlieg op de rand van mijn glas.
Meer wil ik niet te weten komen.